“ช่อ พรรณิการ์” เศร้าใจ “วอยซ์ ทีวี” ปิดฉาก ห่วงเพื่อนพี่น้องเกือบ 200 ชีวิต ต้องดิ้นรนหางานใหม่ในยุคที่วงการสื่อต่างกระเสือกกระสน ย้อนอดีตทำงานที่นี่ 6 ปี 6 เดือน ได้ทำทุกอย่างที่คิดอยากทำ
ภายหลังจาก วอยซ์ ทีวี ประกาศหยุดกิจการโดยจะยุติการออกออกอากาศทุกแพลตฟอร์มภายในเดือน พ.ค.นี้ ต่อมา เมื่อเวลา 21.31 น. วันที่ 26 เม.ย.ที่ผ่านมา น.ส.พรรณิการ์ วานิช โฆษกคณะก้าวหน้า อดีตผู้ประกาศของวอยซ์ทีวี ได้โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊ก Pannika Chor Wanich ว่า มีคนถามช่อเยอะมาก ว่า ทำไมถึงเลือกทำงานที่วอยซ์ วอยซ์ทีวีเป็นที่ทำงานแรกของช่อ ตอนนั้นเพิ่งจบปริญญาโท ไม่มีประสบการณ์อะไร แต่ช่อตัดสินใจสมัครงานที่เดียว คือ วอยซ์ เพราะกลับจากอังกฤษมาด้วยเป้าหมายแน่วแน่ว่าอยากเป็นสื่อมวลชน ในวันนั้น ปี 2554 มีสื่อเดียวที่ช่อเห็นว่าสนใจข่าวด้านการเมืองโลก สิทธิมนุษยชน ให้ความสำคัญกับประเด็นที่เป็นสากล แถมยังมีการนำเสนอที่ทันสมัย จับใจคน ช่อเลยเชื่อว่าถ้าได้ทำงานที่นี่ คงได้ทำอะไรที่ตรงกับความเชื่อเรา และสร้างการเปลี่ยนแปลงได้
6 ปี 6 เดือน ที่ทำงานที่นี่ ได้ทำทุกอย่างที่คิดอยากทำ และอีกหลายอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ ได้เดินทางไปหลายประเทศ รายงาน บันทึก พบเห็น นำเสนอเหตุการณ์สำคัญๆ ตั้งแต่เลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ยุคทรัมป์ เลือกตั้งเมียนมา ยุคซูจี ประชามติ Brexit รายงานสถานการณ์ผู้ลี้ภัยโรฮิงญาที่ Cox’s Bazar รายงานรัฐพิธีศพ ลีกวนยู และอื่นๆ อีกมากมาย ได้ทำรายการ iASEAN ที่สนุกและท้าทาย ได้อ่านข่าวต่างประเทศ จัด Divas‘Café และ Tonight Thailand
แต่ความทรงจำที่เด่นชัดที่สุดเวลาช่อหวนนึกถึงวอยซ์ คือ วันที่พี่เอี่ยว ประทีป คงสิบ ผอ.วอยซ์ ในวันนั้น ถูกบังคับให้ออกไปรับม็อบพุทธะอิสระ และต้องก้มลงกราบกับพื้น จำได้ดีว่าพี่เอี่ยวขึ้นมา ก็ปิดห้องเงียบ นั่งอยู่คนเดียว พวกเรารู้ว่าพี่เอี่ยวร้องไห้
วันนั้นก็ไม่ต่างกับวันที่วอยซ์ถูกปิดชั่วคราวช่วงรัฐประหาร ไม่ต่างจากวันที่เราต้องทำงานโดยมีทหารถือปืนมายืนเฝ้าตลอดเวลา เรารู้ว่า การเป็นสื่อในประเทศที่เป็นเผด็จการซ่อนรูป มันขมขื่นเหลือเกิน เราต้องจำนนต่ออำนาจครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เราจะยอมเสียอะไรก็ได้ แม้แต่ศักดิ์ศรีของเรา สิ่งที่เราจะไม่ยอมเสีย คือความซื่อสัตย์ต่อวิชาชีพ คือ การเสนอข่าวอย่างซื่อตรง สร้างสรรค์ ให้สติปัญญาแก่สังคม
วันนี้ ช่อเศร้าใจกับการปิดฉากวอยซ์ เป็นห่วงเพื่อนพี่น้องเกือบ 200 ชีวิต ที่ต้องดิ้นรนหางานใหม่ในยุคที่วงการสื่อต่างคนต่างก็ต้องกระเสือกกระสนเอาตัวรอด แต่อยากจะบอกกับทุกคนว่า จงภูมิใจเถอะที่ครั้งหนึ่งพวกเราได้เคยทำหน้าที่สื่ออย่างเต็มภาคภูมิ และเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันสังคมให้ก้าวหน้ามาจนถึงวันนี้
